https://www.rfea.nl/sites/default/files/notitie_eigen_woning_en_scheiden_professional_ib_190_-_1z-1fd_05.pdf

Wanneer partners in goed onderling overleg uit elkaar gaan onder mijn begeleiding als mediator gunnen zij elkaar een nieuwe start. Zeker is Amsterdam is daarbij de woning vaak een probleem: de vertrekkende partner vindt immers niet gauw een andere woning, laat staan een gelijkwaardige. Scheiden is al duur genoeg en dan komt nog de zorg om een nieuwe woning. Geregeld willen partijen één van de ouders met de kinderen in de echtelijke woning laten, en deze nog samen aanhouden, bijvoorbeeld tot de kinderen een bepaalde leeftijd bereikt hebben. Maar komt het voor dat de ene partner de andere gewoon de woning gunt zonder al te veel uitkoop te eisen, om zo allebei een nieuwe start te kunnen maken. Daar spelen allerlei belastingregels een rol bij. In de folder van de belastingdienst staan de belangrijkste op een rij.

Recentelijk heb ik mij bij CRKBO laten registreren als docent en nu mag ik het logo voeren.
Een prettige bijkomstigheid daarvan is, dat ik geen btw hoef te rekenen voor werkzaamheden als docent als een organisatie mij vraagt. Dat kan behoorlijk in de kosten schelen. Organisaties waar ik doceer/workshops geef zijn vaak gesubsidieerd, of overheidsinstanties, en belastinggeld is tenslotte ook van ons allemaal!
U kunt mij vragen voor workshops, presentaties of lezingen over mediation, speciaal over mediation in strafzaken, en daaraan verwante terreinen.

Vandaag volgde ik de cursus Nieuwe Huwelijksvermogensrecht, die werd gegeven door buitengewoon deskundige docenten, stuk voor stuk autoriteiten in het vak: Fons Stollenwerck, Bart Breederveld, Alexander Labohm en Wouter Burgerhart. Buiten dat deze topdocenten het rechtsgebied tot in de puntjes beheersen, doceren zij met aanstekelijk enthousiasme.
Mevr. M. Eltemur en haar collega begeleidden de cursus buitengewoon vriendelijk.
Sinds 1 januari 2018 is het standaard-huwelijksgoederenregime in Nederland veranderd. Vóór 1 januari 2018 was je in algehele gemeenschap van goederen gehuwd als je niet naar de notaris was geweest, nu is dat de beperkte gemeenschap van goederen. Héél kort door de bocht: wat iedere partner vóór het huwelijk had blijft van hem/haar, wat je vóór het huwelijk al samen had en wat je tijdens het huwelijk krijgt wordt gemeenschappelijk bezit en moet bij scheiding verdeeld worden. Dat lijkt heel simpel, maar er zijn – zoals altijd – haken en ogen, vooral als er een onderneming in het spel is, ook al is die onderneming helemaal van één partner alleen. Ook een eenmanszaak is een onderneming! Daarom twee tips:

Tip 1
Zorg dat het duidelijk is wie wat had vóór het huwelijk. Denk hierbij bijvoorbeeld aan: eigen geld bij woningaankoop, leningen, hypotheken, spaargeld maar ook studieschulden, schulden aan ouders. Houd tijdens het huwelijk bij wat je privé aanschaft en wat je samen aanschaft. Doen!

Tip 2
Als één van beiden een bedrijf heeft, of van plan is een bedrijf te starten, ga dan vóór het huwelijk naar de notaris en vraag advies. Ook in de nieuwe wettelijke regeling blijft het raadzaam om dan huwelijksvoorwaarden te maken. De notaris adviseert wat het beste bij je situatie past.

In mediations in strafzaken staat herstel tussen partijen centraal. De Officier van Justitie en de Rechter kijken naar het resultaat namens “ons allemaal” – de maatschappij.

Heel vaak wordt gedacht dat de verdachte alleen aan mediation mee wil doen om er zelf beter van te worden. Dat zal soms best de eerste gedachte zijn, maar in de praktijk zie ik dat de verdachte heel graag wil laten zien dat hij misschien is fout gedaan heeft, maar geen “fout mens” is. Of hij vindt dat hij niet preciès datgene verkeerd deed dat justitie hem verwijt, maar hij vindt wel dat hij verantwoordelijk is voor op zijn minst een deel ervan. Daar wil men ook de verantwoordelijkheid voor nemen. Niet zelden gebeurt dat door het aanbieden van excuses. Als mediator vraag je altijd of die excuses ook aanvaard worden. Dat is bijna altijd zo.

Waar de aangever dan vaak mee zit is: waarom is hij niet eerder naar me toe gekomen om excuses te maken, waarom nu pas, in de mediation? De aangever lijkt het dan een beetje onoprecht te vinden dat “zo laat pas” verontschuldigingen komen. Het antwoord is héél vaak: ik wilde wel maar het is me afgeraden. Soms raadt de politie het af, omdat die niet weet of het slachtoffer zo snel na de gebeurtenis al zin heeft in contact. Als advocaat heb ik het ook wel afgeraden, als ik te horen kreeg dat het slachtoffer bang was voor mijn cliënt. Dan wil je het niet erger maken.
Als mediator denk je: wat zonde!

Gelukkig zijn de meeste mensen in staat om een oprecht excuus te herkennen en te accepteren, ook als het later dan gewenst komt.

Wat tegenwoordig ook niet meehelpt is dat de adresgegevens van de aangever (het slachtoffer) niet meer bekend zijn, die staan niet meer in de aangifte en in het proces-verbaal. De bedoeling daarvan is om de privacy van het slachtoffer te beschermen, op zich een mooie gedachte. Alleen: dan kunnen de excuses helemaal niet meer worden overgebracht buiten de officiële kanalen! Met als gevolg wat hierboven beschreven wordt: aangevers die in hun verwachtingen teleurgesteld zijn, door verdachten die alleen maar dachten het goede te doen.
Mijn voorstel: vraag aan de aangevers of ze open staan voor contact met de verdachte, en op welke manier zij dan bereikt willen worden.

Tegelijkertijd laat het bovenstaande zien hoe belangrijk het is om, als partijen er voor open staan, zo snel mogelijk de mediation te laten plaatsvinden.

Bij het maken van afspraken in een scheiding grijpen veel zaken in elkaar, vooral vanwege de financiële en fiscale gevolgen van de keuzes die gemaakt worden. Waar een minderjarig kind is ingeschreven is bijvoorbeeld van invloed op wie recht heeft de kinderbijslag en het kindgebonden budget. De SVB kan de kinderbijslag over beide ouders verdeeld betalen, maar de Belastingdienst kan het kindgebonden budget maar aan 1 persoon betalen, daar moet je dus in het Ouderschapsplan iets over opnemen als je het anders wilt.

Partneralimentatie is aftrekbaar voor de alimentatieplichtige en de alimentatiegerechtigde betaalt er Inkomstenbelasting over, èn inkomensafhankelijke bijdrage ZVW (zorgverzekeringswet-als de partneralimentatie vóór 01-01-2006 is ingegaan, is de bijdrage ZVW daarover pas vanaf 01-01-2018 verschuldigd) . Kinderalimentatie daarentegen is niet aftrekbaar.
Ook bij de boedelscheiding zijn de (fiscale) gevolgen van keuzes die gemaakt worden van groot belang. Je houdt zo goed mogelijk rekening met al die gevolgen, om tot een uitgebalanceerd Ouderschapsplan en convenant te komen.

Het is bij het fine tunen van de onderlinge afspraken goed om te bedenken, dat partneralimentatie en kinderalimentatie niet zomaar onderling inwisselbaar zijn. Afspraken over partneralimentatie zullen meestal gewoon door de rechter in de beschikking worden overgenomen. Kinderalimentatie is echter van openbare orde. In artikel 1:400 lid 2 BW staat dat overeenkomsten waarbij van het volgens de wet verschuldigde levensonderhoud wordt afgezien, nietig zijn. Men mag dus niet afzien van kinderalimentatie, terwijl de zinsnede volgens de wet verschuldigde levensonderhoud ziet op de wettelijke maatstaven. De rechter kàn daarom over kinderalimentatie in de echtscheidingsbeschikking iets anders beslissen dan in het Ouderschapsplan of convenant staat.

Het is daarom nuttig, om als er afspraken gemaakt worden die onderling samenhangen, dat goed aan te geven in het convenant en het ouderschapsplan en te beschrijven waarom men de afspraken op die manier maakt. Maar ook dàn geldt: ouders kunnen geen afstand doen van kinderalimentatie.

In mediations in strafzaken kan de schade die een aangever lijdt besproken en zo mogelijk ook geregeld worden. Dat kan materiële schade zijn, maar ook immateriële (smartengeld). Meestal zal de aangever een formulier hebben ingevuld waarin de schade wordt aangetoond, een zogeheten vordering benadeelde partij.

Voor een dergelijke vordering komt alleen die schade in aanmerking die rechtstreeks is geleden door het strafbare feit. De Hoge Raad heeft onlangs weer bevestigd dat de kosten rechtsbijstand van de aangever daar niet onder vallen: Hoge Raad 16 mei 2017, ECLI:NL:HR:2017:890.

Deze kosten van rechtsbijstand van aangever zijn proceskosten waar de strafrechter apart over moet beslissen, wel tegelijk met de uitspraak over de schadevergoeding.

Wat maakt het dan uit, als de rechter er toch over beslist? Voor de schadevergoeding kan een schadevergoedingsmaatregel worden opgelegd, dan wordt de inning ervan voor de aangever door het CJIB gedaan plùs er wordt vervangende hechtenis opgelegd, als stok achter de deur. Betaalt de veroordeelde niet dan kan hij gaan ”zitten”. Dat kan voor de proceskosten niet.